Εκεί που θα πας... θα έρθω

Φτάσαμε στο νοσοκομείο, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Η Μαρία εξακολουθούσε να βρίσκεται σε αταραξία. Πλησίασα το πρόσωπό μου όσο μπορούσα πιο κοντά στο άνοιγμα της θυρίδας και, χαϊδεύοντάς την, της ψιθύρισα: «Μικρέ μου άγγελε, σ’ αγαπώ τόσο πολύ. Το ξέρω, η καρδούλα σου δεν αντέχει άλλο. Θα φύγεις μακριά μου. Σου υπόσχομαι, όμως, πως εκεί που θα πας… θα έρθω! Σου το υπόσχομαι, λατρεία μου! Θα κάνω τα αδύνατα δυνατά να σ’ ανταμώσω. Καλό ταξίδι, άγγελέ μου…». Επτά μήνες. Τόσο ήταν η επίγεια ζωή της. Τόσο λίγο αλλά αρκετό για να πάρει μαζί της φεύγοντας μια υπόσχεση· «Εκεί που θα πας… θα έρθω!». Ένα αυτοβιογραφικό οδοιπορικό. Μια κατάθεση ψυχής μέσα από την οποία η συγγραφέας θέλει να ενισχύσει τις νέες μητέρες να κλείσουν τα αυτιά τους στις σειρήνες και να πουν το «Γενηθήτω το θέλημά Σου». Γιατί η σύλληψη, η κύηση, η γέννηση και η ανάπτυξη ενός παιδιού λειτουργούν μέσα στο πάνσοφο σχέδιο του Δημιουργού μας.