Η Προσευχή

Η προσευχή είναι η ανάτασις του νου και της καρδίας ημών προς τον Θεόν, επί σκοπώ ή να τον αινέσωμεν και δοξολογήσω μεν δια τας απειροτελείους ιδιότητας, ή να τον καθικετεύσωμεν να μας γείνη ανάγκη βοηθός, ή να τον ευχαριστήσωμεν δια παρασχεθέντα εις ημάς αγαθά. Ως ανάτασις νου και καρδίας ορίζεται η προσευχή, διότι τούτο κυρίως αποτελεί την φύσιν και σύστασίν της, όπου δε η γλώσσα μόνον κινείται χωρίς και ο νους και η καρδία να συμμετέχουν, εκεί προσευχή πραγματική δεν λαμβάνει χώραν. Εκ του τριπλού σκοπού, τον οποίον κατά τας περιστάσεις επιδιώκει, η προσευχή λαμβάνει το όνομα τώρα μεν προσευχής αινετηρίου, άλλοτε δε προσευχής ευχαριστηρίου. Η προσευχή είναι νοερά και ολόψυχος συνδιάλεξις. Και καθώς εις πάσαν συνδιάλεξιν υπάρχει ο λέγων και ο ακούων, ούτω και ενταύθα έχομεν ένα λέγοντα και ένα ακούοντα. Ο λέγων είναι ο άνθρωπος. Ο ακούων είναι ο Θεός. Εάν δεν υφίστατο “ακούων”, η προσευχή θα ήτο μία φρεναπάτη, και τα εκατομμύρια και δισεκατομμύρια των θνητών, από των στομάτων των οποίων νυχθήμεροι αίνοι και δεήσεις αναφέρονται, θα παρίστων μίαν δύσμοιρον σωρείαν παραφρόνων. Αλλ’ ευτυχώς ο Θεός υπάρχει, και η ανθρωπότης, προσευχομένη, σωφρονεί και λογικεύεται.